Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc, trzecia najczęstsza przyczyna umieralności na świecie, jest poważną chorobą układu oddechowego, która rzutuje na funkcjonowanie całego organizmu. Wielu chorych poddaje się specjalistycznej diagnostyce dopiero wtedy, gdy choroba jest w późnym stadium zaawansowania. Tymczasem im wcześniej zostanie postawiona diagnoza, tym większe są szanse na samodzielność i zachowanie aktywności życiowej. Jakie objawy wskazują na to, że należy powiedzieć o podejrzeniu POChP lekarzowi rodzinnemu?
Czym jest POChP?
Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc to choroba, która wywołuje stan zapalny w płucach i prowadzi do ich trwałego uszkodzenia. Zwężenie dróg oddechowych skutkuje coraz większymi problemami z oddychaniem, męczliwością, wyraźnym pogorszeniem kondycji fizycznej. Trzeba natomiast podkreślić, że u wielu osób POChP może się rozwijać latami zupełnie bezobjawowo, co stanowi największe wyzwanie dla diagnostyki tej choroby.
POChP wywołują szkodliwe czynniki środowiskowe, na czele z pyłami i gazami. Jak wspomnieliśmy we wstępie jest to dziś trzecia najczęstsza przyczyna umieralności według klasyfikacji Światowej Organizacji Zdrowia. POChP może również prowadzić do inwalidztwa i niesamodzielności, a pisząc wprost – do uzależnienia się od pomocy innych.
To warto wiedzieć:
Osoby chore w późnym stadium zaawansowania choroby mogą mieć problem nawet z wykonywaniem podstawowych czynności, jak ubieranie się, umycie, przyrządzenie posiłku, nie wspominając już o wyjściu z domu np. po zakupy spożywcze.
POChP to choroba układu oddechowego, którą obecnie klasyfikuje się jako chorobę ogólnoustrojową – ma bezpośredni wpływ na pozostałe kluczowe funkcje organizmu, w tym układ sercowy i nerwowy. Przewlekłej Obturacyjnej Chorobie Płuc mogą towarzyszyć takie choroby, jak chociażby zaburzenia rytmu serca, nadciśnienie, cukrzyca, osteoporoza, zespół metaboliczny, rozstrzenie oskrzeli, rak płuca, refluks żołądkowo-przełykowy czy choroba tętnic obwodowych.
Kto znajduje się w grupie ryzyka?
Szacunkowo na POChP choruje około 380 milionów ludzi na świecie. To pokazuje skalę problemu oraz dowodzi, jak szeroka jest grupa ryzyka tej choroby. Tworzą ją przede wszystkim osoby po 40. roku życia, które palą lub paliły (w tym biernie) wyroby tytoniowe.
Ważnymi czynnikami ryzyka POChP są również silnie zanieczyszczone powietrze, pyły zawieszone, opary chemiczne, kurz itp. Stąd na chorobę najbardziej narażone są osoby wykonujące takie zawody, jak górnik, hutnik, operator maszyn budowlanych, pracownik produkcji, pracownik ekipy remontowej, kosmetyczka czy sprzątaczka.
Kiedy należy zgłosić się do lekarza?
Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc może się rozwijać zarówno bezobjawowo, jak i skąpo-objawowo. W dodatku jej objawy nie są do końca specyficzne, ponieważ mogą wskazywać na szereg innych chorób układu oddechowego, jak chociażby rak płuca.
Właśnie dlatego osoby znajdujące się w grupie ryzyka POChP nie powinny lekceważyć długo utrzymujących się objawów, spośród których najważniejszymi są:
- Przewlekły kaszel – zwłaszcza utrzymujący się przez wiele tygodni i niemający charakteru napadowego (co odróżnia go od kaszlu towarzyszącego astmie).
- Duszność – może się pojawić zarówno podczas lekkiego wysiłku fizycznego, jak i w stanie spoczynku.
- Odkrztuszanie plwociny – odkrztuszanie wydzieliny mogącej mieć charakter ropny rano, wieczorem i w ciągu dnia jest niepokojącym objawem, który osoba znajdująca się w grupie ryzyka POChP powinna omówić z lekarzem rodzinnym.
- Obniżona tolerancja wysiłkowa – czyli szybkie męczenie się podczas aktywności fizycznej oraz wolne regenerowanie się organizmu po wysiłku.
Więcej o objawach POChP czytaj na stronie internetowej https://oddychajmy.pl/.
Podsumowanie
Każda osoba znajdująca się w omówionej wcześniej grupie ryzyka, która obserwuje u siebie wymienione objawy, powinna powiedzieć o podejrzeniu POChP lekarzowi rodzinnemu. Ten przeprowadzi podstawowe badanie osłuchowe i podejmie decyzję, czy należy skierować pacjenta na pogłębioną diagnostykę w poradni pulmonologicznej.
Choć Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc nie można wyleczyć, to jej wczesne zdiagnozowanie oraz wdrożenie odpowiedniego leczenia pozwala istotnie złagodzić objawy choroby, a tym samym dać choremu szansę na normalne, samodzielne życie, w tym kontynuowanie kariery zawodowej.
